Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη πρόκληση για τον προηγουμένως υγιή άνθρωπο που πρέπει να ζήσει και να διαχειριστεί μια χρόνια νόσο;
Είχα κάποτε έναν ασθενή με καρκίνο παχέος εντέρου τελικού σταδίου και ο αναμενόμενος χρόνος επιβίωσης ήταν τότε περίπου δύο χρόνια από τη διάγνωση. Ήταν ένας δραστήριος κύριος 62 χρονών που δεν το έβαλε κάτω και αποφάσισε να περάσει δημιουργικά όση ζωή του απέμενε. Στην πορεία βρέθηκε και μια νέα θεραπεία, και ο ασθενής αυτός έζησε τελικά τέσσεράμισυ χρόνια. Στο διάστημα αυτό παραβρέθηκε στο γάμο της κόρης του και τη γέννηση του εγγονού του. Δυστυχώς στο ίδιο διάστημα η σύζυγός του, καθόλα υγιής, υπέκυψε μετά από ρήξη εγκεφαλικού ανευρύσματος.
Ανέφερα αυτή τη μικρή ιστορία, γιατί κανένας μας δεν ξέρει με βεβαιότητα που θα βρίσκεται αύριο, οπότε κάθε μέρα που περνάμε στη ζωή είναι ΜΙΑ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΗ ΜΕΡΑ. Όποιος αυτή την επόμενη μέρα μπορέσει να την περάσει νιώθωντας ευεξία δεν είναι άρρωστος αλλά ζωντανός.
Η χρόνια νόσος είναι ένας ανεπιθύμητος εισβολέας που έχει έρθει για να μείνει. Είναι μια μεγάλη κατηγορία, πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων όλων των ηλικιών, σε κάθε μήκος και πλάτος της γης που καλούνται να διαχειριστούν τη νέα πραγματικότητα και να επαναπροσδιορίσουν τη ζωή τους. Ο πληθυσμός αυτός αυξάνεται στην εποχή μας αφού νέες θεραπείες έχουν μεταφέρει σε καθεστώς χρονιότητας, πολλές ασθένειες που παλαιότερα ήταν θανατηφόρες.
Ωστόσο η μεγάλη πρόκληση παραμένει τόσο για τον ασθενή όσο και για το περιβάλλον του και είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός σωματικής, πνευματικής ή ψυχικής ανικανότητας που προκαλεί η χρόνια ασθένεια, και που φαίνεται αβάσταχτη γιατί δεν θα περάσει. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ζωντανοί και κατά κανόνα λειτουργικοί. Πολλές φορές μάλιστα πιο λειτουργικοί από τους ‘υγιείς’. Πιο πολύ από καθήκον, όραμα του γιατρού είναι η διευκόλυνση των ανθρώπων αυτών να κερδίσουν το στοίχημα.