Τα αντιβιοτικά, όπως το λέει και η λέξη, είναι ουσίες εναντίον του ‘βίου’ και εννοούμε τη ζωή των μικροβίων.
Από την ανακάλυψη της πενικιλίνης από τον Φλέμινγκ εδώ και έναν αιώνα περίπου, χρησιμοποιούνται για να θανατώσουν τα μικρόβια ή να σταματήσουν τον πολλαπλασιασμό τους και κατά συνέπεια να θεραπεύσουν ασθένειες που οφείλονται σε αυτά. Τα κοινά αντιβιοτικά, δεν θεραπεύουν ιούς, μήκυτες και παράσιτα, αλλά μόνο μικρόβια, και μάλιστα το κάθε αντιβιοτικό δεν σκοτώνει όλα τα είδη μικροβίων αλλά μόνο ελάχιστα από αυτά.
Για να είναι ένα αντιβιοτικό αποτελεσματικό πρέπει να χρησιμοποιείται με κάποιο σκεπτικό. Δηλαδή έχω λοίμωξη από το τάδε μικρόβιο και θεραπεύω με το τάδε αντιβιοτικό. Ιδανικά, κάποια εργαστηριακή εξέταση έχει αποδείξει αυτή τη σχέση, και φέρνω σαν παράδειγμα την απλή ουρολοίμωξη όπου με την ουροκαλλιέργεια βλέπουμε ποιο είναι το υπεύθυνο μικρόβιο και στη συνέχεια με το τεστ ευαισθησίας επιλέγουμε το κατάλληλο αντιβιοτικό. Ένα αντιβιοτικό χρειάζεται περίπου δύο εικοσιτετράωρα για να ελέγξει το μικρόβιο.
Φυσικά, στην κλινική πράξη είναι πολλές οι περιπτώσεις όπου αυτή η σχέση αιτίου-αποτελέσματος δε μπορεί να αποδειχθεί, για διάφορους λόγους· ωστόσο προχωρούμε στη χορήγηση κάποιου αντιβιοτικού. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις προηγείται, ιδανικά, μια ιατρική απόφαση που έχει υπολογίσει τη σχέση οφέλους-κινδύνου για τον ασθενή.
Όταν λοιπόν υπάρχει μια απλή ίωση, ή ένας πονόλαιμος ή ένα συνάχι που παρατείνεται απλώς, ρωτήστε πρώτα το γιατρό σας πριν σπεύσετε να πάρετε αντιβίωση από μόνοι σας.
Ο λόγος είναι ότι:
Η αντιβίωση σε μια ίωση έχει θέση μόνο αν πάνω στο έδαφος της ίωσης αναπτύχθηκε κάποιο μικρόβιο σε δεύτερη φάση. Ο γιατρός σας είναι σε θέση να το διαγνώσει αυτό.
Τα αντιβιοτικά είναι φάρμακα, δηλαδή χημικές ουσίες με βιολογική δράση και όλα έχουν ανεπιθύμητες ενέργειες, άλλοτε απλές, άλλοτε σοβαρές. Γι αυτό διατίθενται στα φαρμακεία και δεν πωλούνται στα super market.
H χρήση ενός αντιβιοτικού νευριάζει τα μικρόβια τα οποία αντιδρούν σε αυτή την επίθεση και αλλάζουν το DNA τους και γίνονται ανθεκτικά στο αντιβιοτικό, δηλαδή το αχρηστεύουν. Όσο πιο ορθά το χρησιμοποιούμε, για τόσο περισσότερο καιρό το διατηρούμε δραστικό και ωφέλιμο .
Το παράδοξο είναι ότι όταν κάποιος πάρει ένα αντιβιοτικό χωρίς σαφή ένδειξη, συνήθως στην εκπνοή μιας ίωσης, η ανάρρωση συμπίπτει με την έναρξη της αντιβίωσης, και φαίνεται ότι όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν. Και ας μην ξέρουμε γιατί το πήραμε